[HQ fanfiction] Kei Tsukishima x Tadashi Yamaguchi "Letnia choroba"♥

To już trzecia, jednak nie ostatnia część przygód pary TsukiYama! Jestem bardzo leniwym i niesystematycznym blogowiczem... Mam nadzieję ,że ten rozdział choć trochę wynagrodzi wasze oczekiwania ( tak ociupinkę). Nie przedłużając zapraszam do czytania i komentowania!  

♥♡_______________________________________________________________________________♡♥

Pierwsze promienie letniego słońca drażnią moje oczy, a ptaszki każą wstawać. Ich cichutka melodia odbija się od ścian mojego pokoju, wypełniając go po brzegi wakacyjną sielanką. Gdybym jeszcze zamiast wtulony w poduszkę, obudził się w objęciach Tsukiego, to byłaby prawdziwa arkadia dla mej duszy. Nasz związek w końcu można nazwać czymś więcej niż tylko przyjaźnią! Co prawda jedyne tego oznaki są widoczne gdy jesteśmy sami, ale na pocałunki i pieszczoty Tsukiego mogę czekać nawet cały tydzień. Tydzień, bo w każdy weekend wychodzimy razem na randkę- do kina, parku, kawiarni ect. Jedyny szkopuł tkwi w tym, że musimy być bardzo ostrożni, w mieście łatwo można natknąć się na znajomych, a wtuleni w siebie chłopcy wzbudzają sensacje. Bardzo chciałbym chwycić na ulicy Tsukiego za rękę i wydaje mi się, że on odwzajemnia to uczucie, choć... jeszcze mi tego nie powiedział.
Niedawno Tsuki zaproponował mi wspólny letni wyjazd na wieś niedaleko gór. Można tam wynająć drewniany domek przy lasku w przystępnej cenie. Nie ma w nim za wielu wygód, jednak zapewnia on prywatność i przepiękne widoki. Nie zwlekając czym prędzej się zgodziłem i zarezerwowaliśmy termin na pierwsze dwa tygodnie lipca. Z dala od ciekawskich spojrzeń i niezręcznych rozmów, mam chicha nadzieję, że Tsuki i ja bardziej zbliżymy się do siebie. Pakując swoją torbę moje nogi przetupywały z jednego pokoju do drugiego. To miał być idealny wyjazd, nie mogłem niczego zapomnieć. Kiedy już skończyłem, padłem na ziemie z wyczerpania, a w głowie wiła się tylko myśl "co jeszcze należy spakować?". Spoglądając na zegarek wstałem na równe nogi i szybko pobiegłem się przebrać, po czym chwyciłem swą torbę. Otwierając drzwi zobaczyłem wysoką smukłą sylwetkę Tsukiego.
- Spóźniłeś się.- powiedział z lekkim grymasem na twarzy. Nie było to ogromne spóźnienie, lecz paru minutowe, jednak jeśli chcemy zdążyć na pociąg będziemy musieli się pospieszyć!
- Sorry Tsuki.
Po przejściu paru alejek, przed naszymi oczyma rozpostarł się skromny peron kolejowy. Na szczęście mieliśmy już kupione bilety i pozostało nam tylko przycupnąć na ławce i chwilę poczekać. Gorące letnie powietrze drażniło nozdrza, a dźwięk cykad zagłuszał myśli. Ukradkiem zerkam na beznamiętny wyraz twarzy Tsukiego. Jak zwykle nosił na szyi słuchawki  i cicho siedząc obserwował otoczenie. Kiedy siedzieliśmy już w pociągu, podróż niewyobrażalnie się dłużyła. Nie mogłem się już doczekać chwili gdy zostanę sam z Tsukim na łonie natury.
- Nie wychylaj głowy za okno, bo się przeziębisz.- powiedział gdy zobaczył jak z maślanymi oczkami wpatrywałem się w górskie pejzaże.
- Popatrz jak tu przepięknie!- wychylam się jeszcze odrobinę bardziej, wskazując palcem przed siebie. Tsuki szybko studzi mój zapał, ciągnąc mnie do tyłu za koszulkę i usadawiając obok siebie.
- Będziesz miał jeszcze dużo czasu na podziwianie widoków.- odpowiada z lekkim podirytowaniem w głosie.
Na końcowej stacji wysiadłem w biegu biorą w puca haust świeżego powietrza. Razem z Tsukim wybraliśmy się długą leśną ścieżką u kresu, której miał się znajdować zarezerwowany domek. Otoczeni przez wysokie drzewa, byliśmy witania zapachem kory i świeżej trawy oraz przygrywały nam dzięcioły z ptasimi przyjaciółmi. Nagle poczułem ciepły dotyk na dłoni, odwróciłem ku niej wzrok i zobaczyłem jak Tsuki mocno ją trzyma. Postanowiłem się nie odzywać tylko odwzajemnić uścisk. Do końca drogi szliśmy w ciszy trzymając się za ręce.

Sielska kraina wita was. z wujkiem google..

Zmęczeni po całodniowej podróży odłożyliśmy rozpakunek bagaży na jutro. Tsuki pierwszy poszedł się myć, a ja z nadmiaru wrażeń zasnąłem w ubraniach. Budząc się odczułem silny ból głowy, a kiedy rozchyliłem powieki ujrzałem Tsukiego czuwającego nade mną, niczym anioł stróż..

- Tsu...ki- cicho mruczę z nadzieją, że to tylko chwilowo gorsze samopoczucie.

- Przeziębiłeś się idioto.- z wypisanym grymasem na twarzy, mierzwi moje włosy- W nocy miałeś bardzo wysoką gorączkę, dlatego musiałem cie przebrać i podać leki, a ty mi bynajmniej nie ułatwiałeś sprawy.

- Ja... tego nie pamiętam.- choć faktycznie jestem przebrany. 

- Nic dziwnego, byłeś prawie nieprzytomny.- Tsuki wstał i wyszedł z pokoju, po chwili wracając ze szklanką herbaty i pudełkiem sucharków.- Wstawaj, musisz coś zjeść, wypić i wziąć tabletki.

- Nie jest głodny.- mamrocze pod nosem. Krótko po tych słowach w moje usta zostaje wepchnięte pożywienie.

- Jakbyś nie wietrzył ciągle głowy podczas podróży, to byś się nie przeziębił.- warknął Tsuki, zmuszając mnie do jedzenia.
Na szczęście gorączka naturalnie powoduje rumieńce na twarzy i nie są one wyeksponowane, gdy jego ręka dotyka mojego czoła, w celu określenia temperatury. Kiedy byłem mały rodzice wielokrotnie zajmowali się mną podczas choroby, ale teraz czuje się naprawdę szczęśliwy, że Tsuki się mną opiekuje. Nawet na chwilę nie spuszcza ze mnie wzroku i wydaje mi się (choć to tylko przypuszczenia), że traktuje mnie czulej niż zwykle. Mam ogromną chęć wypowiedzieć jego imię...
K...- to strasznie zawstydzające, jednak czuje, że teraz jest na to odpowiedni moment.
- Yamaguchi? Coś się stało?
-Ja...- przełykam ślinę, po czym biorę głęboki wdech.- Kocham cię Kei!- obserwuję jak szeroko otwiera oczy z zaskoczenia. Jego policzki uroczo się rumienią, jednak nic nie odpowiada. Chyba się pospieszyłem. Po chwili jednak, słyszę jakieś pomruki. Tsuki spogląda na mnie znacząco i delikatnie chwyta moją głowę przybliżając ją ku sobie. Składa czuły pocałunek na moich ustach i odpowiada na moje wyznanie, szepcząc mi do ucha: "Ja ciebie też, Tadashi". Jest mi strasznie gorąco, a świat zaczyna wirować, parę ciemnych plan i wołanie Tsukiego to ostatnie co zapamiętałem.
Następnego dnia budzę się mocno otulony jego ramionami. Co prawda objawy przeziębienia już prawie minęły, jednak czuję, że jestem poważnie chory. Chory na miłość do niego.
Koniec, końców Tsuki zaraził się i tym razem to ja mogłem się wykazać, jako opiekun. Mocno się starałem spełnić wszystkie jego zachcianki, był tylko jeden problem- nie miał ich. Kiedy chciał wstawał i brał leki, a przez większość czasu spał. Ostatecznie stałem się zupełnie bezużyteczny. Po paru dniach udało nam się wyzdrowieć na tyle, by urządzić sobie małą wycieczkę po leśnym szlaku. Idąc z nim po wyklepanej ścieżce, moją uwagę przykuwają rude wiewiórki skaczące po leśnych pniach.
- Urocze są!- wskazuje na nie palcem z promiennym uśmiechem, a po chwili Tsuki przypiera mnie do drzewa i namiętnie całuje. -Tsu...ki?- zupełnie zdezorientowany spoglądam na jego twarz pokerzysty.
- Po prostu pomyślałem, że jesteś uroczy.- te słowa wydają się mi być zawstydzające, jednak on wypowiada je, jak każde inne, bez uczuć. Zostało mi tylko westchnąć i cieszyć się, że okazuje mi jakąkolwiek czułość. Po chwili odwracam się w stronę wiewiórek i widzę dwie młode dziewczyny wpatrujące się w nas z otępieniem. Chyba... już wiem co miał znaczyć ten spontaniczny pocałunek. Mam ochotę zapaść się pod ziemię, jednak Tsuki łapie mnie za rękę i ciągnie w dalszą trasę mijając nowo spotkane osoby. Najwidoczniej stałem się jego własnością, co z jednej strony mnie cieszy, a z drugiej przeraża. Po paru godzinach wróciliśmy do domku i z wyczerpania padłem na swoje łóżko. Wybierając łatwą trasę, nie sądziłem, że jest ona aż tak długa. Moje plecy poczuły jak długie, chłodne palce przesuwają się wzdłuż kręgów. Przeszył mnie dreszcz. Nie żebym nie miał ochoty na czułości, ale Tsuki ma naprawdę nietypowo, meczący sposób na okazywanie miłości. Minęła chwila, a on już zdążył pozbyć się mojej koszulki wycałowując mi plecy. Dłońmi chwycił mą męskość doprowadzając ciało do szaleństwa.
-TSUKI!- nie wytrzymując tych rozkoszy zacząłem głośno jęczeć, sięgając swojego limitu. Obróciłem się przodem do Tsukiego i zacząłem delikatnie przygryzać jego szyję, on natomiast szybko sprawił, że doszedłem. Zdyszany padłem na pościel, on jednak nie miał zamiaru kończyć. Tylko oblizał swoje palce, spoglądając na mnie znacząco. Poczułem jak wsuwa we mnie kolejne palce, a ja kurczowo trzymam się jego ramion.
-Kei...- zdyszany wymrukuje jego imię. Tsuki wyjmuje palce i szeroko rozstawiając me nogi, po czym zaczyna we mnie wchodzić. Do oczu momentalnie napływają łzy, a mój głos przybiera wyższe tony.
-Spokojnie- wyszeptuje mi do ucha, jednak zanim cokolwiek odpowiadam, on jednym pchnięciem wchodzi do końca. Grzbiet wygina się w tył, a całe me ciało przeszywa wielki ból.
-B-BOLI!-jęczę zalany łzami. Mimo to Tsuki zaczyna się poruszać, zupełnie mnie ignorując.
-Tsuki,... przestań....- próbuję się uspokoić, jednak stopniowo tracę świadomość, zatracając się w bólu. Po chwili czuję jak on mocno mnie przytula i kończy w środku. Z wyczerpania zasypiam z ulgą.
Nad rankiem wstaje obolały wpatrując się z oburzenie w śpiąca twarz Tsukiego. Mam wielką ochotę go udusić poduszką i chyba następnym razem tak zrobię!